Ik heb mij nooit kunnen voorbereiden op de rollercoaster die mij te wachten stond dit jaar. Terwijl ik dacht dat die al jaren gaande was, was dat eigenlijk alleen nog maar het stukje waarbij je langzaam omhoog getakeld wordt. Zodra 2020 begon, schoot ik naar beneden en vanaf dat moment kwam ik in een wirwar …
Ik staar voor mij uit en krijg opeens een flashback van een herinnering van ongeveer negen jaar geleden. Als een film speelde het zich in mijn gedachten af. Daar zat ik. Op het randje van mijn bed, mijn gezicht nat van de tranen. Ik ben altijd al een hooggevoelig en onzeker meisje geweest, maar dit …
Ik word wakker en het voelt als een normale dag. De nacht was onrustig en de beroerdheid giert door mijn lijf. Ik druk op de bel, waarop mijn moeder in stilte mijn selderijsap komt brengen, net als thuis. Het half uur daarop doe ik een meditatie om te proberen mijn lichaam wat tot rust te …
Vijf jaar geleden “Ik moet écht even weg hier, mam. Ik heb zó’n behoefte aan een stille plek in de natuur, ver weg van alles en iedereen, waar ik in alle rust aan mijn herstel kan werken… M’n lichaam smeekt erom.” De wind door mijn haren, het zonnetje op mijn gezicht, mijn voetafdrukken in het …
“Dit is denk ik de meest verwarrende tijd in mijn leven ooit” zie ik mijzelf typen naar een paar van mijn vriendinnen op de vraag hoe het met me gaat. En beter kan ik het eigenlijk niet samenvatten. Ik heb dit denk ik nog niet eerder zo gevoeld. Ik voel me leeg en afgevlakt en …
Dit is Anne. Anne is een 39 jarige vrouw die midden in het leven stond, totdat zij opeens ziek werd. Stukje bij beetje moest zij steeds meer van haar fijne, sociale leven inleveren. Een jaar geleden was Anne zó ziek dat het lijden voor haar ondraaglijk werd. Ze besloot euthanasie aan te vragen. Een onmenselijke …
Vanaf mijn 13e was ik al vaak en lang ziek, maar vanaf mijn 20e werd ik ernstig ziek waardoor ik mijn dagen liggend op bed in een donkere en stille kamer moest doorbrengen. In rap tempo raakte ik zo’n beetje alles kwijt wat je je kunt bedenken. Ik kon niets of niemand aan en álles …
Je zou toch denken dat wanneer er veel speelt in je leven, je verhalen genoeg hebt om over te schrijven. Nou niets is minder waar. Er speelt zó veel, dat ik geen tijd heb om na te denken. Hoewel ik mij, nu ik dit zo schrijf, realiseer dat ik dat hele nadenken misschien expres wel …
Ik heb altijd gedacht dat ik mijzelf zou verliezen als ik jou zou kwijtraken. Dat ik mij huilend in foetushouding af zou sluiten van alles en iedereen op de wereld en dat diezelfde wereld voor heel lang compleet stil zou staan. En deels is dat waar. Ik ben gebroken van verdriet. Maar ik ben vooral …
Wel tien keer ben ik begonnen met het schrijven van een column om vervolgens met dezelfde vaart na een paar zinnen weer te stoppen. Simpelweg omdat ik het nog niet uit mijn vingers krijg om te vertellen hoe het gaat en vooral is geweest. Er is nog geen ruimte voor in mijn hoofd. De herinnering …