Het afgelopen jaar ontving ik elke maand een puzzelstukje met een lieve boodschap via de post. Afzender: anoniem. Elke keer was ik blij als er weer eentje bij de post zat, maar natuurlijk vooral nieuwsgierig van wie het zou zijn en wat de puzzel zou worden. Nu hij bíjna compleet is, weet ik het eindelijk. …
Even schrok ik toen ik opeens dacht dat er al drie maanden voorbij waren. Dat zou betekenen dat ik nog lang niet zo ver ben als dat ik zou moeten en willen zijn op dit moment. Sterker nog, ik heb weer een paar stappen achteruit gedaan. Er zijn nieuwe klachten bij gekomen en klachten van …
Een tijdje terug schreef ik over het feit dat ik na een pittige (en voor mij zeldzame) mental-breakdown, strijdlustiger was dan ooit. Natuurlijk kwam dit grotendeels doordat ik stiekem wist dat er een stamcelbehandeling op mij te wachten stond. Maar ik voelde op dat moment met elke vezel in mijn lijf dat niets mij nog …
Ik adem uit. Mijn warme adem tovert een wolkje in de frisse lucht. Blauw met een paar grote, witte figuren vormt de hemel boven mij. Mijn neus is rood van de kou, maar dat geeft niet. Want de zonnestraal, die net tussen de huizen door op mijn gezicht valt, warmt hem weer een beetje op. …
Niets is wat het lijkt. Uitleg lees je hier↴ Het antwoord op jullie prangende vraag ‘Hoe gaat het nu?’ is: Wisselend. Er zijn kleine momentjes waarop ik iets meer aan kan, maar over het algemeen voel ik me nog even slecht, lig ik nog steeds plat en het grootste gedeelte van de tijd in het …
Hoe langer je weg bent, hoe meer vragen ik heb. Ik ben nu 23, jij nog steeds 17. En ouder zul je ook nooit worden. Ik ben inmiddels “volwassen”, heb de afgelopen jaren veel meegemaakt. Mijn ontwikkeling heeft niet stil gestaan. De jouwe wel.. Ik ben zo benieuwd hoe het was geweest als je hier …
Het is zó ingewikkeld. Ik had verwacht dat de grootste uitdaging op weg naar herstel lichamelijk zou zijn. Maar daar komt ook het mentale deel opeens even om de hoek kijken.. Thuisgekomen na een zware behandeling hoop je stiekem, tegen alle voorspellingen in, dat je je gelijk beter zult voelen. Dat het vanaf dat moment …
Dit is een oude foto Ik ben dus weer thuis, na twee immens zware weken. ‘Ik kan niet meer’ was een van de weinige zinnen waarbij het mij regelmatig lukte om die met pijn en moeite uit te spreken. Ik ben geen opgever, echt niet. Dat is het laatste wat ik ooit zal doen. Maar …
Ik ben weer thuis. Thuis van de stamcelbehandeling in Frankfurt. Twee weken lang heb ik in de overlevingsstand gestaan. Niet nadenken, maar gáán. Ik herinner me maar flarden.. De reis, de thuiskomst en the day after De reis was erg zwaar, maar gelukkig ging het ook redelijk vlot. De medewerkers van Stichting Ambulance Wens waren …
De vlag mag uit, vanmorgen heeft Bente het éérste deel van haar behandeling bij Infusio afgerond. Die vlag verdient ze mét wimpel want de behandeling was zwaar. Loodzwaar. Maar ze deed het toch maar mooi. The girl rocks! Waar ze gister nog niet zo veel pijn had aan haar rug, was dat in de avond …